نمی‌دانم چرا وقتی ما هم دیگر را می‌بینیم حتماً حتماً باید به هم توصیه کنیم. یعنی اگر چند صباحی با هم باشیم امکان ندارد که بین‌مان توصیه‌ی رد و بدل نشود.
دوست دارم حین صحبت با آشنایان یا هنگام نگارش یک مطلب، خالی از توصیه و پند و نصیحت باشم. آخر نصیحت از یک آدم ۶۰ ساله با ۳۰ سال سابقه پذیرفتنی است ولی انتقاد فردی که از من کوچکتر است و در خیلی از شاخص‌ها از من پایین‌تر است چه حکمی دارد؟
دوست عزیز من به انتقادات تو، در گوشه خانه و در کنج خلوت رسیده‌ام.
دوست عزیز خیلی از نقطه ضعف‌های که تو بیان می‌کنی را می‌دانم و اولویت داده‌ام که سالهای بعد آن را اصلاح کنم.
دوست عزیز من سوپرمن یا پیامبر نیستم که هیچ مشکلی نداشته باشم. اصلاً کسی که کامل باشد وجود ندارد. به جای اینکه از خودمان بپرسیم در چه زمینه‌ای قدرتمند هستیم باید این پرسش را مطرح کنیم که: در چه چیزی ناتوان هستیم؟. این نشان می‌دهد که ما در زندگی استراتژی داشته‌ایم و دنباله همه چیز را نگرفته‌ایم.
کسی که افتخار می‌کند من در همه جنبه‌های زندگی حرفی برای گفتن دارم یا قول ناصواب می‌زند یا اعتماد به نفس کاذب دارد. مگر می‌شود هم پول داشت، هم دانش داشت، هم مهارت داشت، هم رفیق زیاد داشت، هم تنهایی تجربه کرد، هم خانواده داشت، هم در پرواز به این ور و آن ور دنیا بود، هم بیزینس داشت و هم تفریح و آخر هفته؟ هم کارآفرین بود و هم درآمد ثابت؟
حداقل اگر هم کسی با این شرایط باشد من نوعی در ۳۲ سالگی نمی‌توانم به همه آنها برسم.
